HADASHI NO GEN (Yalınayak Gen) ''Büyümez Ölü Çocuklar''

Keiji Nakazawa'nın mangasından uyarlanmış, bir çocuğun Hiroşima faciasından sağ kaldığı günleri anlatan bir animedir.

Tarih dersinde can kulağıyla dinlediğim konu, 2.Dünya Savaşı idi. Çünkü sayesinde insanların nasıl insan olmaktan çıkıp yıkım ve eziyet makinelerine dönüşebildiğini, doğaya karşı acizliğini tersine çevirip doğayı yok etmeye başlamasını daha iyi anlamış bizim aslında bu dünyadan olmadığımızı, var olan mucizevi düzeni nasıl bozduğumuzu ve bencil duygularımızın bizi nasıl ele geçirdiğini daha iyi görmüştüm.
Animede ailesi ile savaş zamanı geceleri saklanıp gündüzleri günlük işlerini devam ettiren Gen ismindeki bir çocuk anlatılır. Gen bombanın düşmesinin ardından annesi dışındaki diğer aile üyelerinin ölümüne tanık olur ve kendini hamile annesine bakmak ve yıllarca aynı yerde yaşadığı insanların acı dolu çığlıkları arasında gidip gelen yaşamını izlerken ağlamadan edemeyeceksiniz. Biz bu muhteşem hayatımızdan şikayet ederken savaş zamanında her dakikasını ölümle yaşam arasında geçiren bu insanları görmek biraz da olsa şükretmemize yardım ediyor. Animede en çok dikkatimi çeken replik şu oldu:


*anne, ailesinin cesetlerini çıkarırken*
Yoldan geçen adam: Japonya yenildi! Japonya teslim oldu! (ağlar)
Anne: Niye şimdi niye biraz daha erken olmadı?


Hiroşima faciası ile ilgili başka dökümanlardan dikkatimi çeken bir diğeri ise ''Hiroşima Ertesi'' isimli belgeseldir. Hiroşima'dan sağ kurtulan insanlarla röportajlar yapılmış, o günü anlatmaları istenmiş ve bunu takiben olayın nasıl olduğu ve sonuçları da belgeselde anlatılmış.
Takashi Tanemori o zamanlar ilkokul çağında bir çocukmuş ve oradaki insanların bombanın etkisiyle oluşan -kendi tabiri ile- ''zombi'' görünüşlerini ve sonrasındaki asit yağmuruna kadar her şeyi resmetmiş. Aynı zamanda Hiroşima: Affetmeye Giden Köprü kitabını yazmış ve bunun hakkında da bir blogu vardır: Tanemori'nin Blogu için tık

6 Ağustos 1945 faciasının unutulmaması dileğimle kapanışı Nazım Hikmet'in ''Kız Çocuğu''şiiri ile yapmak istiyorum:

KIZ ÇOCUĞU

Kapıları çalan benim 

kapıları birer birer. 

Gözünüze görünemem 

göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli 

oluyor bir on yıl kadar. 

Yedi yaşında bir kızım, 

büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce, 

gözlerim yandı kavruldu. 

Bir avuç kül oluverdim, 

külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için 

hiçbir şey istediğim yok. 

Şeker bile yiyemez ki 

kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı, 

teyze, amca, bir imza ver. 

Çocuklar öldürülmesin 

şeker de yiyebilsinler.

                                                (1956)