WE ONLY SWIM FREE!

Hazır bir yüzme yarışından dönmüşken Free! animesi hakkında yazı yazmanın tam sırası diye düşündüm. Çıktığı ilk günden beri müptelası olduğum bir animedir kendileri. Bizim de geçen 3 gün boyunca Anadolu Kupası yarışlarımız vardı. Bu yarış Türkiye çapında olduğundan dolayı farklı şehre gidiliyor ama biz o kadar şanssız insanlarız ki yarış Adana'da oldu. Her yaz antrenman yaptığımız havuzda yarışmak zorunda kaldık :(
Normalde olimpiyatların motivasyon videoları izleyip yarışa öyle gidiyorum. Şu Free! çıktığından beri motivasyon videolarım onların openingleri oluyor :D Videolarımı izledikten sonra yarışın yapılacağı havuza gittik. Havuza girer girmez arkasında Isparta, Balıkesir, Antalya yazan bir sürü insanla karşılaştık. Çok fazla şehirden sporcular vardı o yüzden yer bulmakta zorlandık. Sonra yarış öncesi antrenmanımıza girdik. Ben hayatımda bu kadar kalabalık kulvarda yüzdüğümü hatırlamıyorum. Neyse ki erken gelince rahat rahat antrenman yapıyorduk.

İşin ilginci Adana sıcağını duymayıp ceketlerle gelmiş sporcular vardı. Onları gördükçe bana sıcak bastı resmen :D

Neyse elimizde yarış listesiyle yüzeceğimiz yarışları bekledik. Benim o sabah ilk 200 kurbağam vardı. Uzun metrajlı yarışlardan nefret ediyorum ama aklıma Nagisa'yı getirerek yüzdüm. Hani diyeceksiniz madalya falan var mı diye, önceden uyarayım o kadar da iyi değilim ama çok iyi olan biri kadar da bu sporu seviyorum.


Yüzmenin kötü bir yanı var, yarış olduğu zaman ölümüne bekliyoruz. Mesela sabah 1. ve 4.yarışlar sizin, o yarışların bir setlerinin gelmesini bir de erkeklerin bitmesini bekliyorsunuz. Tüm gün oturarak geçiyor bir de ıslak ıslak bekleyince kışın hasta olacağım derdi oluyor falan. Hadi antrenman yapalım ısınıp girelim yarışa dersek sabahın 7'sinde kalkıyoruz. Yazın geç kalkmaya alıştığımızdan, şu üç gün boyunca gözlerimin altı mosmor dolaştım. 

Yarışlar başladığında bazı takımlar aynı Free!'deki gibi tezahürat yapıyorlardı. Artık biri çıkıp: ''IKKE IKE IKE MAKOTO!'' der diye düşünüyordum :D

İşin aslı şu ki hiçbir yarışımı umursamadım, en çok karışık bayrak yarışını bekledim. Hep beraber yüzeceğiz diye çok heyecanlıydım. Haru haklı aslında. Bayrak yarışı çok ilginç bir şey. Biri atlıyor geride kalıyorsunuz diğeri atlıyor arayı kapatıyor böyle neticeyi en sonuna kadar bilemiyorsunuz. Kulvarlarda kimin yarıştığını belirtmek için hepinizin isimlerini okuyorlar tam takım gibi hissediyor insan. Neyse bayrak yarışında kurbağa yüzeceğimiz duydum aklıma direk Nagisa geldi. Girmeden onun videolarını falan izledim. Örnek alınacak birinin olması güzel. Hani şimdi başkası olsa sorar, o kadar olimpiyat sporcusu var niye Nagisa diye. Olimpiyat yüzücüleri benim için çok farklı aşamadalar ama Nagisa da bizim gibi lise öğrencisi, yüzmeye gönül vermiş arkadaşımız :D
Bayrak yarışımızda derece alamasak da sırf takımım için bacaklarım uyuşana kadar yüzdüm, çıktığımda zaten yarışı izleyecek halim kalmamıştı ama bu 'bir şey uğruna savaşmak' düşüncesini seviyorum.Kısacası benim için çok güzel bir yarıştı. Yarıştan sonra takımca güle eğlene yenen yemek de şu 3 günün yorgunluğunu unutturdu. Yarış sonunda şehir dışından gelen arkadaşlarımız evlerine dönmek için otobüslerine binerlerken biz de Adana'mıza has 'Baraj Yolu-Balcalı' otobüsümüze binip evimize geldik.
Yarıştan sonra kimsede madalya falan almayınca bir arkadaş ''yüzmenin bize kazandırdığı tek şey dostluk'' demişti. Evet ihtiyacımız olan bir şeyi kazandığımız için mutluyuz.

                                                         -SEE YOU NEXT WATER TIME-